Hoover - Γ.Παπανδρέου ίδια τακτική - ίδια αποτελέσματα.

To 1932, η ανεργία στις ΗΠΑ θα έχει φτάσει το 25%. Αυτό το ποσοστό είχε “επιτευχθεί” μετά από μια περίοδο που ο πρόεδρος Hoover για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του οικονομικού κραχ του 29 είχε αυξήσει δραματικά τις κρατικές δαπάνες. Προσπαθώντας να ισορροπήσει κάπως την κατάσταση με τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό το ‘ 32 αρχίζει μια μεγάλη φοροεπιδρομή. Θα αυξήσει τον ανώτερο συντελεστή στο φόρο εισοδήματος από 25% στο 63%. Θα αυξήσει τους εταιρικούς φόρους και μια σειρά εισφορών. Θα επιβάλει ακόμα και φόρο στην διακίνηση επιταγών. Τα κρατικά έσοδα όχι μόνο δεν αυξήθηκαν αλλά σημείωσαν μια σημαντική μείωση . Ο Herbert Hoover διέπραξε μεγάλα λάθη στην διάρκεια της θητείας του. Παρόλα αυτά ο Hoover είχε κάτι που συνηγορούσε υπέρ του και αυτό ήταν το πρωτοφανές της τότε οικονομικής κρίσης . Τότε παρουσιάστηκαν προβλήματα που κανένας δεν τα είχε προβλέψει . Οι λύσεις που επεδίωξαν ο Hoover και αργότερα ο Roosevelt, αν και δημιούργησαν αντιδράσεις και εμπεριστατωμένη κριτική , είχαν τουλάχιστον το ελαφρυντικό ότι δεν είχαν την εμπειρία της μελλοντικής τους αποτυχίας . Ποιος όμως μπορεί να πει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει το ίδιο ελαφρυντικό ; Θα μπορούσε να δικαιολογηθεί για το ότι δεν ήξερε πότε θα σπάσει η ελληνική φούσκα αλλά ότι θα σκάσει ήταν βέβαιο . Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί επίσης για όλα αυτά που κάνει ή δεν κάνει από τότε που κατάλαβε το βάθος της κρίσης . Το Πλαίσιο, μια πετυχημένη ελληνική επιχείρηση, καλείτε να πληρώσει έκτακτη εισφορά που στην συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει 800.000 ευρώ. Αυτό μειώνει τα κέρδη της κατά 95,4%. Το Πλαίσιο φαντάζομαι είναι από τις ελάχιστες επιχειρήσεις που κατάφεραν να έχουν αυξημένο τζίρο και κέρδη το 2010 οπότε μπορούσε να πληρώσει την ‘έκτακτη’ εισφορά , η οποία παρεμπιπτόντως επιβάλετε στα κέρδη του 2009. Πόσες όμως επιχειρήσεις μπορεί να είχαν κέρδη το 2009 αλλά ζημιές το 2010 και τώρα καλούνται να πληρώσουν έκτακτη εισφορά; Ο παραλογισμός της όλης υπόθεσης γίνεται πιο οξύς αν αναλογιστούμε που θα πάνε τα έσοδα από όλες αυτές τις καταστροφικές για την οικονομία έκτακτες εισφορές . Σε ρεπορτάζ μαθαίνουμε ότι “Ηδη, για το 2009, τα ελλείμματα των ΟΣΕ, ΕΔΙΣΥ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ, ΕΘΕΛ, ΕΑΣ, ΕΑΒ, ΕΤΑ, ΤΕΟ (διόδια) και ΟΔΙΕ ανήλθαν στο 1,7 δισ. ευρώ (αυξημένα κατά 6,3% σε σχέση με το 2008). Τα χρέη τους έφτασαν πέρυσι στα 12 δισ. ευρώ, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 10% σε σχέση με πρόπερσι.” Που ακριβώς μπορεί να στηριχτεί η παραπάνω πολιτική ; Ποιος μπορεί να εξηγήσει στους εργαζόμενους του Πλαίσιου ότι το δικό τους μέλλον διακινδυνεύεται για να συντηρηθούν οργανισμοί όπως ο ΟΣE ; Τι είδους κοινωνική δικαιοσύνη είναι αυτό; Και πως ακριβώς καταλαβαίνει ο κ. Παπανδρέου ότι με τέτοια μέτρα θα βγούμε από την κρίση; Η κυβέρνηση υπολογίζει ότι ο αριθμός των ανέργων θα αυξηθεί κατά 145.000. Εξ ολοκλήρου από τον ιδιωτικό τομέα που δεν ευθύνεται σε τίποτα εκτός από το γεγονός ότι βρίσκεται στην Ελλάδα . Για αυτούς του 145.000 δεν θα γίνουν διαδηλώσεις. Δεν θα κλεισθούν δρόμοι και δεν θα γίνουν καταλήψεις σε αρχαία μνημεία ή μη . Για την πολιτική τάξη η κρίση ξέσπασε το 2009. Για ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας όμως η κρίση είναι πολυετής και τώρα απλά φτάνει στο αποκορύφωμα της . Αυτή η άλλη Ελλάδα παραμένει αόρατη για την πολιτική τάξη. Όλοι κάνουμε λάθη και κανένας δεν πρέπει να περιμένει ότι ο κ . Παπανδρέου θα είναι τέλειος. Επίσης καταλαβαίνουμε ότι τα τελευταία 30 χρόνια ο κ. Παπανδρέου εκπαιδεύτηκε πολιτικά με ένα τρόπο που του είναι δύσκολο να καταλάβει τις αγωνίες και τους φόβους της μη συντεχνιακής Ελλάδας . Τα καταλαβαίνουμε όλα αυτά αλλά και αυτός θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι και η αναλγησία έχει τα όριά της .